Ulrich Hub en Jörg Mühle - Om 8 uur bij de Ark
De achterflap:
Een dikke duif, drie naar vis stinkende pinguïns en
een zinderende zondvloed. Zij zijn de hoofdpersonen in een
filosofisch, verrassend en vooral geestig boek over de Ark
van Noach. De duif figureert als reisleider naar wie niemand
luistert. Van de drie pinguïns mogen er maar twee naar
binnen, dus besluiten ze hun vriend in een koffer mee te
smokkelen. Dat leidt tot komische en verwarrende situaties,
maar ook tot vragen over God, gerechtigheid en willekeur
en de vraag waarom zoveel onschuldige dieren verdrinken,
terwijl er maar enkele worden gered.
Ulrich Hub laat in zijn verhaallijn ruimte voor zowel de
twijfel als het rotsvaste geloof. De illustraties sluiten
wonderbaarlijk goed aan bij de sfeer van het verhaal.
Een heerlijk lichtvoetig, mild en filosofisch verhaal.
De mening van Katrien
Temmerman:
Ergens op de wereld, is een plek vol sneeuw en ijs, en
ijs en sneeuw, zover je kunt kijken. Wanneer je echter beter
kijkt, ontdek je tussen alle sneeuw en ijs, drie figuurtjes
op. Kijk je nog beter, dan merk je dat het drie pinguïns
zijn: twee grote en een kleinere. Pinguïns stinken.
Naar vis. (En ze kunnen ook niet vliegen, maar dat weten
we al uit Lodewijk,
de koningspinguïn) Eigenlijk doen deze pinguïns
niets liever dan ruziemaken. Op een dag gebeurt er iets,
daar in de sneeuw- en ijsvlakte: iets wat het leven van
de pinguïns voor altijd zal veranderen…
Wat het leven van de pinguïns voor altijd verandert:
ik laat het graag voor de “nog niet-lezer” van
dit boek liggen. Grappig boek, maar af en toe wat mij betreft
toch wel heel erg belerend. Over houden van, en over ruziemaken,
dat dat eigenlijk toch tot niets leidt.
Dit boek is ook echt een hervertelling van het ark-verhaal
van Noach uit de Bijbel, daar kun je in dit boek geenszins
om heen: het gaat regenen, erg lang regenen, een boodschapper
die dit nieuws komt brengen,… Alle dieren zijn vertegenwoordigd,
zelfs tot en met de vredesduif (alleen wordt ze hier niet
zo aangeduid: ze is “de duif”. Zij weet dat
ze iets vergeten is, en ze vindt dat ze op de ark veel te
hard moet werken. De pinguïns in dit verhaal zorgen
echter mee voor een uiterst grappige noot en ze worden hier
beschreven als een beetje dommig. Hoewel: zij zijn tegen
alle regels in te laat op de boot gestapt, zoals altijd:
pinguïns komen ALTIJD te laat. Nu hebben zij daar echter
een erg goeie reden voor…
Mooi boekje als geheel, maar weinig vernieuwend. In dit
geval voelt dit voor mij zeker niet aan als “ouderwets”
of voorbijgestreefd. De boodschap van vriendschap en liefde
voert de boventoon.
terug naar literatuurlijst
|
|
